De mondhygiëniste a.k.a. 'The Butcher'

Vanmorgen stond mijn jaarlijkse bezoek aan de mondhygiëniste weer op de agenda. Nou weet ik niet hoe het met jullie zit, maar ik heb er een bloedhekel aan. Het gekras van het haakje, de metalige smaak van bloed, bah bah. Maar wat moet dat moet en we willen natuurlijk allemaal een mooie glimlach laten zien nietwaar?

Het begon alweer toen ik wakker werd, ver voor de wekker aan en rechtop in bed "whaaaaa, vandaag is de dag". Met angst en beven gaan douchen en de zenuwen gierden door mijn lijf. Aangekomen op de praktijk was ik de enige in de wachtkamer, gelukkig, niemand die kon zien hoe ik mijn nagels aan het afkluiven was, zenuwachtig met m'n voet op de grond tikkend. De Story nog maar even lezen ... nee toch niet, de deur van de behandelkamer ging open en de stem van de mondhygiëniste riep mijn naam "Mevrouw Steenbergen, komt u verder?". Nou liever niet, ik heb dit artikel nog niet uit en dan wil ik ook nog graag even weten hoe het nu met de scheiding van Sylvie en Raf gaat. Maar goed, dat zeg je natuurlijk niet. Schoorvoetend betrad ik de behandelkamer en ging in de stoel liggen, het servetje werd op mijn borst uitgevouwen en de haakjes werden klaargelegd. "Mag u de mond even wijd open doen". En daar ging het haakje naar binnen, ik keek omhoog en zag de mondhygiëniste boven me met haar mondkapje en grote veiligheidsbril op. "Mijn God" dacht ik "wat is ze van plan?" En in mijn gedachten zag ik de bloedspetters al op haar bril zitten. Beelden van tandartsen uit de middeleeuwen schoten door mijn hoofd. Ik zag mezelf liggen midden op het plein in de stad, iedereen kon me zien en ik voelde me een soort kermisattractie. Verdoving deed ie niet aan, een flinke slok sterke drank moest de pijn verlichten. M'n handen verkrampten zich rond de armleuning van de stoel tot mijn knokkels wit zagen.

"Het ziet er goed uit hoor mevrouw Steenbergen, even wat tandsteen verwijderen en het gebit even reinigen en polijsten en dan bent u er weer een jaar klaar mee". Ze had geen mooiere woorden tegen me kunnen zeggen. "Even op de tandjes bijten en dan is het weer voorbij" zei ze lachend met haar eigen Prodent-smile en ging aan de slag. Drie kwartier later stond ik weer buiten, met een heerlijk schoon en glad gebit en met de belofte dat ik nu toch echt wel de ragertjes ging gebruiken. Was weer een ophef om niks en achteraf valt het altijd weer mee. En toch ... over 12 maanden moet ik weer .... eerst maar even niet aan denken :)