De mondhygiëniste a.k.a. 'The Butcher'

Vanmorgen stond mijn jaarlijkse bezoek aan de mondhygiëniste weer op de agenda. Nou weet ik niet hoe het met jullie zit, maar ik heb er een bloedhekel aan. Het gekras van het haakje, de metalige smaak van bloed, bah bah. Maar wat moet dat moet en we willen natuurlijk allemaal een mooie glimlach laten zien nietwaar?

Het begon alweer toen ik wakker werd, ver voor de wekker aan en rechtop in bed "whaaaaa, vandaag is de dag". Met angst en beven gaan douchen en de zenuwen gierden door mijn lijf. Aangekomen op de praktijk was ik de enige in de wachtkamer, gelukkig, niemand die kon zien hoe ik mijn nagels aan het afkluiven was, zenuwachtig met m'n voet op de grond tikkend. De Story nog maar even lezen ... nee toch niet, de deur van de behandelkamer ging open en de stem van de mondhygiëniste riep mijn naam "Mevrouw Steenbergen, komt u verder?". Nou liever niet, ik heb dit artikel nog niet uit en dan wil ik ook nog graag even weten hoe het nu met de scheiding van Sylvie en Raf gaat. Maar goed, dat zeg je natuurlijk niet. Schoorvoetend betrad ik de behandelkamer en ging in de stoel liggen, het servetje werd op mijn borst uitgevouwen en de haakjes werden klaargelegd. "Mag u de mond even wijd open doen". En daar ging het haakje naar binnen, ik keek omhoog en zag de mondhygiëniste boven me met haar mondkapje en grote veiligheidsbril op. "Mijn God" dacht ik "wat is ze van plan?" En in mijn gedachten zag ik de bloedspetters al op haar bril zitten. Beelden van tandartsen uit de middeleeuwen schoten door mijn hoofd. Ik zag mezelf liggen midden op het plein in de stad, iedereen kon me zien en ik voelde me een soort kermisattractie. Verdoving deed ie niet aan, een flinke slok sterke drank moest de pijn verlichten. M'n handen verkrampten zich rond de armleuning van de stoel tot mijn knokkels wit zagen.

"Het ziet er goed uit hoor mevrouw Steenbergen, even wat tandsteen verwijderen en het gebit even reinigen en polijsten en dan bent u er weer een jaar klaar mee". Ze had geen mooiere woorden tegen me kunnen zeggen. "Even op de tandjes bijten en dan is het weer voorbij" zei ze lachend met haar eigen Prodent-smile en ging aan de slag. Drie kwartier later stond ik weer buiten, met een heerlijk schoon en glad gebit en met de belofte dat ik nu toch echt wel de ragertjes ging gebruiken. Was weer een ophef om niks en achteraf valt het altijd weer mee. En toch ... over 12 maanden moet ik weer .... eerst maar even niet aan denken :)

Emile

Wie kent m niet? Emile Ratelband, de positiviteitsgoeroe van Nederland, door de één geliefd, door de ander verguisd, maar wat je ook van m vindt, charisma heeft de man wel! Emile en ik hebben een haat-liefde-verhouding, niet dat ik m persoonlijk ken hoor, maar de ene keer vind ik m helemaal geweldig en de andere keer denk ik: "moet dat nou Emile?" Toch bleef hij me fascineren en nadat ik een aantal verhalen had gehoord over zijn seminars en hoe hij mensen enorm positief kan stimuleren heb ik besloten toch maar eens een seminar van hem bij te wonen.

Gisteravond was het dan zover, mijn allereerste "ontmoeting" met Emile. Het seminar vond plaats in Schaaf City Theater te Leeuwarden. Daar aangekomen zaten er een mannetje (en vrouwtje) of 40 met klotsende oksels en parelende voorhoofden te wachten op wat komen ging. Vooraan zitten? Achteraan zitten? Wat moet je doen? Als je vooraan gaat zitten weet je zeker dat je aan de beurt komt, ga je achteraan zitten dan loop je het risico dat Emile denkt: "die gaat achteraan zitten om niet aan de beurt te komen, jammer voor je". Uiteindelijk zijn wij achterin de zaal gaan zitten. Precies om 20:00 kwam Emile het podium oplopen, een zucht van verlichting ging door de zaal heen, "nee, hij ziet er helemaal niet eng uit, is ie nou slanker dan op tv??, hé, hij heeft geen bril op". Emile begon meteen zoals we Emile kennen, druk, vrolijk, positief en betrokken bij zijn publiek. De uren die volgden waren een opeenstapeling van 'eye-openers', want ja, eigenlijk alles wat ie verteld weet je allemaal wel, alleen heb je soms even iemand nodig die je er weer op wijst dat jijzelf toch écht de allerbelangrijkste persoon op deze wereld bent en dat zonder narcistisch te zijn uiteraard. Jij bent degene die ertoe doet, jij bent degene die jezelf in de spiegel aankijkt en zegt; "Wie is er het belangrijkste hier?? Ik!!". Emile leert je op een andere manier naar mensen te kijken en naar jezelf, je uiterlijke kenmerken laten al veel van jezelf zien zonder dat iemand een woord met je gewisseld heeft. Dit alles werd aan de hand van leuke voorbeelden en weetjes beeldend gemaakt. Kijk naar iemands gezicht, welke helft is meer ontwikkeld? Emile heeft in één van zijn boeken een paar foto's gepubliceerd waarop de linker- en rechter helft van het gezicht gespiegeld zijn want, bijna niemand is symmetrisch. Te grappig, maar ook vooral erg interessant. Ik vanmorgen dus druk met Photoshop in de weer gegaan en mezelf maar eens gespiegeld ...

Aan de linkerkant zie je de linkerkant van mijn gezicht en rechts de rechterkant. Ik vind zelf dat ik er rechts nogal 'evil' uitzie. Ik zou liever met de linkerkant een borrel gaan drinken, haha. Het grappige is wel dat ik ineens dezelfde ogen heb, ook wel eens leuk.

Anyhow, aan het einde van het seminar heb ik Emile mogen ontmoeten en ik moet zeggen, ik was onder de indruk. Het seminar geeft je een aantal goede handvatten om anders naar jezelf te gaan kijken en over jezelf na te gaan denken, ik ga zijn raad opvolgen en iedere avond mezelf de volgende 3 vragen stellen: 'Wat heb ik vandaag gegeven? Wat heb ik vandaag geleerd? Waar mag ik vandaag trots op zijn?'

Zo, en dan nu volgepompt met goede energie op naar m'n sollicitatiegesprek vanmiddag!! Dat kan haast niet meer mislukken zou je zeggen!

Ga voor meer informatie naar: www.ratelband.com